De lange weg naar Maun

Geplaatst op door Andries in Botswana, Maun

Olifanten!In Victoria Falls kreeg Inge het verzoek om naar Maun in Botswana te komen, een tijd eerder had Inge gesolliciteerd op een baan daar en ze wilden graag dat ze langs kwam, dus op naar Maun!

’s Morgens wilde onze auto niet starten, accu leeg, gelukkig was er iemand behulpzaam en met startkabels startte hij toch fijn. Snel naar de grens gereden door een National Park en Zimbabwe uit en Botswana in. Eenmaal in Botswana gingen we tanken, want benzine is hier veel goedkoper (80 eurocent de liter), en na het tanken wilde de auto niet meer starten, weer een lege accu.

Beesten op de wegEr kwam al een monteur aangesneld met teksten als “dat en dat is stuk en ik kan het vandaag nog voor je vervangen, wat wil je doen, nu beslissen” en “je moet batterijwater kopen, dat kost maar 10 euro per fles en kan ik zo halen voor je.” Ik vertrouwde die kerel voor geen meter, dus na even aanduwen zijn we naar Kasane gereden. Eenmaal daar bleek batterijwater 50 eurocent de fles te kosten en heb ik de accu bijgevuld. En hoppa, de auto startte wel, dus snel verder, want het was nog een eind naar Maun.

Onderweg reden we door een heel mooi deel van Botswana met een goede snelweg waar we regelmatig olifanten langs de weg zagen struinen, dat is nog eens wat anders dan koeien op de weg :-).

Op de campingBij de volgende stop bij een benzinestation was het weer raak, de auto startte niet meer, gelukkig vonden we weer iemand met startkabels. Blij dat we die dingen ooit hebben gekocht, want nu ineens hadden we ze hard nodig :-). Maun gingen we niet meer halen, dus we zijn zonder te stoppen naar een lodge in Nata gereden en hebben daar de tent opgezet en de bewaking gewaarschuwd dat ze misschien de volgende ochtend moesten duwen :-).

De volgende ochtend startte de auto weer niet, maar op de campsite stond iemand met een auto, dus wij weer om hulp vragen. De auto was al snel gestart, maar we hebben nog wel een half uurtje met Maurits staan praten die ook uit Nederland bleek te komen :).

De backpackersGauw nog even tanken in Nata, want Maun is een eind, en daarvoor moest de motor uit. Gelukkig hadden onze pompbediendes hier wel ervaring mee en was hij zo aangeduwd :-).

Eenmaal op pad naar Maun besloot na een stop onze toerenteller ook ermee te nokken, dus die accu was definitief leeg. Lekker doorrijden dan maar :-). Even later kwamen we onderweg op het stuk snelweg dat door het Kalahari National Park gaat een man tegen met panne, er was een zuiger door zijn motorblok geslagen en hij stond daar in het park. Of wij konden helpen, dus wij hem met de sleepkabel meenemen. Alarmlichten konden niet aan, want niets elektrisch deed het meer, maar ja, die man kan je ook niet laten staan tussen de dieren.

Na een uurtje of twee kwamen we bij een van de runderhekken van Botswana aan, waar de politie stond te controleren. Wonderwel kreeg ik niet eens op mijn kop over de alarmlichten, wel vroegen ze de man achter me of ik wel wist dat dat moest, maar die zei ook al dat dat niet meer werkte bij mij.

Daar hebben we hem overgedragen aan een vriend van hem die klaar stond om ze verder te helpen en zijn we rap naar Maun gereden. Omdat de accu het echt niet meer deed, ging Inge snel boodschappen doen terwijl ik naast de draaiende auto bleef staan en daarna snel naar de backpackers. Net toen ik de auto netjes aan het parkeren was nokte hij ermee, als de accu helemaal leeg is, valt hij ook uit als je stilstaat. Ach, onze tent stond en we waren er, best! :-).

De volgende ochtend heb ik de eigenaar om een goede garage gevraagd om het te laten uitzoeken en wat hulp met starten. Het was 5km verderop, zou moeten lukken denk je :-). Maar nee hoor, ik kwam een stoplicht tegen en moest stoppen en toen viel hij zo uit. Alle Afrikanen verontwaardigd dat ik niet wegreed met groen en zij moesten wachten :-). Gelukkig stonden er wat mensen in mooie hesjes aan de weg te werken, dus die vroeg ik om even de auto aan te duwen. Helaas lukte dat niet, want de meeste hulpjes duwden door naast de auto te lopen met hun hand op het dak :-). Dus ja, ik uitgestapt om wat harder mee te duwen en Inge de auto starten, maar dat lukte nog niet, want in mijn eentje krijg ik hem niet erdoor geduwd. Waarop de aardige mensen natuurlijk besloten dat vrouwen gewoon geen verstand van auto’s hebben en dat het daardoor niet lukte, niet omdat ze amper duwden :-).

IMG_7455Maar zoals altijd, was er een behulpzame Zuid-Afrikaan in de buurt en met startkabels kregen de auto weer aan de praat en haalden de garage. Eenmaal daar voor de deur viel hij weer uit, maar nu was het hun probleem :-).

Uiteindelijk bleken de borsteltjes in onze dynamo op te zijn en moest er ook een nieuwe accu in, maar toen startte hij weer goed.

Goed, dus we waren eindelijk in Maun en Inge had een baan aangeboden gekregen als fysiotherapeut in een nieuwe privékliniek. Haar toekomstige baas was slecht bereikbaar, want ze was twee maanden te vroeg bevallen, maar haar man was er wel en daar kon ze wel mee praten. Dus Inge op gesprek geweest, salarisaanbod gehad en aangenomen en dan maar uitzoeken hoe je aan een werkvergunning komt.

Wat een beetje tegenviel, want om te mogen werken in Botswana, moet Inge registreren bij een medische raad, maar om daar te registeren, moet ze haar originele diploma hebben, een uittreksel uit het geboorteregister, een verklaring dat ze niet uit de medische stand geschopt is en nog meer dingen die je echt niet in je backpack hebt zitten. Snel alles aanvragen in Nederland dan maar en gelukkig wilde Trudy het allemaal wel per aangetekende post opsturen.

Kenta met zijn bepakte fietsTijdens het wachten in Maun hebben we ons natuurlijk wel vermaakt. We kwamen Kenta Yamaguchi voor de derde keer tegen, een Japanner die twee jaar geleden in Indonesië is begonnen met fietsen en op weg was naar Kaapstad en hier even wilde bij aan het komen was. Veel mooie verhalen natuurlijk, over hoe hij soms in de berm moet duiken omdat ze niet uitwijken voor fietsers en hoe hij door een wildpark in Zambia moest fietsen waar leeuwen liepen. Maurits die ons geholpen had in Nata kwam later ook bij de backpackers logeren.

Ook kwamen we Hanne en Michiel weer tegen, een Belgisch koppel dat we kennen uit Vilanculos in Mozambique en later nog in Tofo en Nelspruit zijn tegen gekomen. Erg grappig om elkaar dan zo een eind verder weg weer te ontmoeten en gezellig ook. We hebben ’s avonds gezellig een braai aangestoken en bijgepraat over onze avonturen in Afrika.

Toen bleek dat Inge ook een IELTS examen moest doen, om te bewijzen dat zij als inwoner van een land waar Engels niet de eerste taal is, wel goed genoeg Engels sprak. Klinkt redelijk, totdat je de gemiddelde Botswaan Engels hoort praten :-). Helaas was het examen in Gaborone volgeboekt, dus moesten we naar Pretoria rijden om het daar te doen, maar daarover later meer…

 


Over Andries

Google Plus View all posts by Andries →

Één reactie op De lange weg naar Maun

  1. Rudy zegt:

    We kunnen ervan uitgaan dat je dat examen wel gehaald hebt of nog gaat halen met twee vingers in de neus. Dus, gefeliciteerd Inge!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *