Turkmenistan

Geplaatst op door Inge in Ashgabat, Turkmenistan

Zaterdag 16 Juli stonden we netjes om half 10 op het haventerrein om op de boot naar Turkmenistan te stappen. Helaas ging het niet zoals gepland, er was die dag (ondanks dat ze het ons al 3x verzekerd hadden) geen boot. Misschien morgen…., wij hoopten het, anders hadden we een groot probleem gehad. Dit hadden twee Polen die we bij de boot tegen kwamen, zij wachtten al 3 dagen en gingen het nu niet meer redden met hun visum. Zij hadden net als wij een Transitvisum voor maar 5 dagen. Officieel moet de boot elke dag gaan, maar zodra er olie vervoerd word (of er is iets anders) mag je niet mee, als dit dus een paar dagen achter elkaar zo is mag je het land niet meer in, of loop je het risico dat je er niet meer op tijd uit komt waarvoor je een fikse boete en deportatie te wachten staat (en dat is vaak nog naar het land waar je vandaan kwam en niet waar je heen wilt).

Na wat veel te dure vliegtickets te hebben bekeken besloten we onszelf op een dagje Aquapark te trakteren, was echt heerlijk, de zee is hier te vervuild om in te zwemmen, maar met de hitte hadden we soms wel de neiging er in te springen.

De volgende dag stonden we weer met goede moed op het haventerrein. Andries had ’s morgens al gebeld en had gehoord dat er vandaag een boot ging en dat we snel moesten komen, maar nooit juichen voor dat je er op zit. Gelukkig konden we zonder al te veel problemen mee en vertrokken we zelfs al om 2uur ’s middags inplaats van 11 uur ’s avonds (dit was ons verteld). We kregen zelfs een kajuit, ondanks dat we verwachtten van niet. Het schip had wel wat liefde nodig in het onderhoud, maar voor 18 uur was het prima te doen.

Zaterdag hadden we Joss Bachdorfer al ontmoet toen de boot niet ging, en aangezien we de enige westerlingen op het schip waren raakten we met elkaar aan de praat. Hij is een Duitse kunstenaar die op een scooter vanuit Duitsland naar Kirgizië gaat (en weer terug) om onderweg gedenktekens die langs de kant van de weg staan voor (meestal) verkeersslachtoffers te documenteren. Hier gaat hij waarschijnlijk bij terugkomst een expositie van maken. Lijkt me erg interessant wat er uit gaat komen.

Bij aankomst na wat formaliteiten, wachten en vooral geduld hebben stonden we zonder problemen in Turkmenistan. Dit lijkt op zich niet zo’n prestatie, maar Turkmenistan is na Noord-Korea het meest gesloten land ter wereld. De enige manier om onder de door de overheid aangestelde gids uit te komen, die met een toeristen visum verplicht is, is een transitvisum nemen (zoals wij en vele andere hadden). Omdat het land door de meeste landen en instanties geboycot word i.v.m. de bestaande dictatuur kan je er niet pinnen, niet bellen en is internet op maar weinig plaatsen aanwezig. De meeste hotels schijnen afgeluisterd te worden, als je op internet gaat wordt je gecontroleerd en veel sites zijn geblokkeerd (nieuws uit het buitenland, NU.nl deed het wel ;-))

Na een hobbelende rit van 7 uur naar Ashgabat met een kamikaze chauffeur bleek het guesthouse waar we wilden verblijven niet meer te bestaan. Gelukkig heeft de chauffeur voor ons rond gebeld (aangezien we zelf niet konden bellen) en van de 8 hotels en guesthouses waren er 3 gesloten en zaten er 5 vol (of ze wilden geen buitenlanders en gebruikte vol als excuus), gelukkig was er een die nog wel plek had. Zo kwamen we dus in een (voor ons doen) best luxe 4 sterren hotel uit.

En ja dan ben je in Ashgabat. Het centrum van de stad is in 1948 geheel verwoest door een aardbeving, daarna is het weer opgebouwd door de Russen. Dit zie je duidelijk in de gigantisch brede wegen (meestal 3 a 4 baans beide kanten op). De vorige dictator Niyazov hield nogal van pracht en praal. En aangezien hij genoeg geld had door de olie heeft hij overal in de stad gigantische witte marmeren gebouwen neer gezet. De meeste overheidsgebouwen en de presidentiële paleizen zijn nog eens extra versierd met gouden koepels, gouden elementen en fonteinen. We zouden jullie hier graag foto’s van willen laten zien maar dat is helaas verboden, we wilden niet het risico nemen om in de gevangenis te komen. Bij de meeste overheidsgebouwen en presidentiële paleizen is het niet eens toegestaan er langs te lopen, je moet via de andere kant van de straat er langs.

Tot vorig jaar stond er op het Independence Square de Arch of Neutrality. Dit is een hoge toren met een 12 meter groot gouden standbeeld van Niyazov er op (hij hield er nogal van zichzelf in goud af te beelden). Het huidige bewind vond dit toch iets te veel zelfverheerlijking en heeft het dus weggehaald. Wel kon je nog op verschillende andere plekken in de stad een gouden standbeeld van hem zien (foto maken was wel 1x toegestaan ;-))

Dinsdag de stad verkend (in 45 graden, heerlijk warm daar), je zag overdag ook bijna niemand op straat, behalve op bijna elke hoek van de straat politie of militairen.

De dag erna een auto aangehouden om ons naar een dorpje verderop te brengen (benzine is +/- 16 ct. per liter en bijna iedereen klust bij als taxi chauffeur) om de beroemde Akhal-Teke paarden te berijden. Deze paarden zijn de voorvaderen van de huidige Arabische paarden, de hoofdkleur is goud maar ze zijn vandaag de dag in alle kleuren aanwezig. Er zijn maar 2000 van deze paarden op de wereld waarvan er 1200 in Turkmenistan. Het is Turkmenistan’s grote trots, er worden, helaas niet in de zomer, veel races met deze paarden gehouden, en bijna elke stad van enige betekenis heeft een gigantisch hippodrome. Op weg naar de farm kwamen we er ook een tegen, zag er allemaal zeer verzorgd maar helaas leeg uit. Na even zoeken (de chauffeur was niet zo slim en kon het niet vinden) uiteindelijk bij de farm aangekomen waar ik een uurtje op een Akhal-Teke gereden heb. Omdat we niet konden bellen en van te voren niets van te voren konden afspreken was het niet mogelijk om buiten de farm te gaan, maar toch was het een leuke ervaring. In stap en draf een braaf beestje, tot je in galop ging….. Daar zat me toch een pit in, ik heb nog steeds de blaren op mijn handen staan.

Donderdag zat onze tijd er al weer op, s’morgens vroeg vertrokken en na 9 uur en een aantal keer overstappen uiteindelijk om kwart over 5 bij de Turkmeense grens, weer wat formuliertjes invullen. Stuk door niemandsland lopen (echt heet die woestijn, zeker met bagage), zelfde formuliertjes nogmaals bij de Oezbeekse grens en 2 uur later waren we eindelijk in Oezbekistan. Vervoer geregeld naar Buchara waar we nu zijn.

Tja, wat zullen we eens zeggen over Turkmenistan. Veel van de spookverhalen die we gehoord hebben waren gelukkig niet waar (of geen last van gehad), dit betrof voornamelijk zeer moeilijke grensovergangen en problemen met de politie op straat. Ashgabat is een interessante stad om een keer te zien maar eigenlijk is het te pompeus voor woorden, een marmeren stad zonder enige ziel. De rest wat we van het land hebben gezien was een klein beetje landbouw en verder alleen maar woestijn.

 



9 reacties op Turkmenistan

  1. Sjoerdtje zegt:

    Leuk hoor maar wat heeft Andries een bord vol eten!! En hij ziet er zelf ook behoorlijk woest uit!!

  2. Gerda zegt:

    Mlooie paarden en weer een indrukwekkend reisverslag! Waarom heb jij niet paard gereden Andries?

    PS Moeders, ik denk dat je in oktober een scheermes en -schuim mee moet nemen voor Andries….. Misschien is hij dit vergeten en kan het onderweg niet gekocht worden :-). Of we krijgen over 1 à 2 jaar een hippie terug!

  3. Frank zegt:

    Scheren dries, nu ben je zelf ook een hippie terwijl je mijn lange haar altijd hippie benoemde…. Tsss. Volgens mij zijn jullie wel beetje afgevallen of niet ?

  4. Joke Schoehuizen zegt:

    Ik geniet van jullie verhalen

    Gr. Joke

  5. Joke Schoehuizen zegt:

    Wat ik vergeet, bedankt voor jullie lieve kaartje, dat we van jullie mochten ontvangen

    Groetjes Joke en de Kids

  6. Robina zegt:

    Tijd voor de kapper ANdries :-)
    XR

  7. Andries zegt:

    Haha, vergelijk je nou die kokosmat van jou met mijn volle dos? :)
    Volgens mij zijn we afgevallen, maar ik heb nergens een weegschaal gezien hier, dus misschien ook niet. Het zou wel knap zijn met al het vette eten hier :)

  8. margriet zegt:

    Wat vindt Inge eigenlijk van je snorretje ;)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *